θα ήταν τρομερή παράλειψη,
και προσωπική αστοχία
αν δεν έλεγα
αν δεν έγραφα δηλαδή
θέλοντας να συγκρατήσω αυτή τη στιγμή,
πως φτάνοντας ως εδώ,
σήμερα,
τα πράγματα δεν ήταν εύκολα
-που ποτέ δεν είναι εύκολα-
αλλά δεν ήταν καν βατά
ήταν όλα άγνωστα και έπρεπε να τα ανακαλύψω
ήταν όμως συγκλονιστικά
όχι απλά ενδιαφέροντα και ελκυστικά.
συγκλονιστικά.
και ξαποσταίνοντας εδώ
σε ένα σημείο αναφοράς
που δεν πρέπει να ξεχαστεί
ανάμεσα στο βαρύ χρόνο
και τις διακοπές του
ανάμεσα στις τυπωμένες σκέψεις
και την απήχηση τους
ανάμεσα στην ενδοσκόπηση
και τα συμπεράσματά της
τα “πράγματα”
αυτή η απροσδιόριστη αλληλουχία
τάσεων και γεγονότων
μοιάζουν όσο ποτέ
να ταυτίζονται με το σκοπό τους
και οι σκέψεις
αυτή η ασαφής κωδικοποίηση
ενστίκτων και βιωμάτων
να βρίσκουν το νόημα τους.
επειδή λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά
και είναι σίγουρο πια πως θα συμβούν ακόμα περισσότερα
γράφεται αυτό το πόστ
διχοτομώντας το χτες με το αύριο
και θέτοντας τις βάσεις
για τις ιστορίες που θα ακολουθήσουν.
γνωρίζοντας πια
πως όταν υπάρχει ελπίδα,
και θάρρος,
όλα είναι δυνατά,
ακόμα και μια φάλαινα
να γίνει μπαλόνι
στα χέρια ενός εργάτη
που πάσχει,
απ’αγάπη.
Leave a comment