Αν στις προηγούμενες εκλογές, το δίλημμα που έθετε το σύστημα ήταν “Ευρώπη η Χάος”, και πίσω από το διακύβευμα της Ευρώπης στοιχιζόταν όλος ο εσμός διεφθαρμένων επαγγελματιών της πολιτικής, διαπλεκόμενων καναλαρχών και εργολάβων, ακροδεξιών που πλύθηκαν στο πλυντήριο του lifestyle για να παρουσιάζονται σήμερα ως στελέχη και τεχνοκράτες, και μελών της καλής κοινωνίας με καταθέσεις στην Ελβετία, το δίλημμα που θα τεθεί στις επόμενες θα είναι κάτι σαν “ομαλότητα η εμφύλιος” μιας και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός έχει πάψε πια να πείθει και τον τελευταίο αφελή αυτής της χώρας και το μόνο επιχείρημα που δεν επιστρατεύθηκε από το σύστημα ακόμα είναι αυτό της απειλής πολέμου. Η ίδια παρέα εγκληματιών που εναλλάσσονται τα τελευταία χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας, πλουτίζοντας από τη διάθεση δημόσιου χρήματος και περιουσίας στην ίδια επιχειρηματική τάξη που τους συντηρεί, δίνει τη τελευταία της μάχη δοκιμάζοντας στην αρένα του δημόσιου λόγου ότι πιο τρομακτικό έχει, για να φαντάζει η ίδια ως το μη χείρον. Ο,τι πιο παρανοϊκό μπορεί να επιστρατεύσει ο ανθρώπινος νους για να ξεφύγει ο δημόσιος διάλογος από το κατεξοχήν αυτονόητο, τη κριτική στις πολιτικές αποφάσεις και τα αποτελέσματα τους. Δηλαδή στο μνημόνιο.
Δύσκολα μπορεί να προβλέψει κανείς πόσο πιο σουρεαλιστική μπορεί να γίνει μια συζήτηση. Χτες ζητούμενο ήταν να καταδικάσουν και οι δυο πόλοι τη βια. Ο ένας πόλος που έχει δώσει ρεσιτάλ βίας, νοθείας και τρομοκρατίας, με ζωντανούς εκπροσώπους στη βουλή, ζητά από τον άλλο, που έχει βασανιστεί για τη δημοκρατία να προβεί σε καταδίκες. Σήμερα το ζητούμενο είναι να έχουμε λέει “κοινή στάση” απέναντι στο φασισμό. Και ότι μόνο έτσι θα τον αντιμετωπίσουμε. Λες και δεν έχει αντιτρομοκρατική νομοθεσία αυτή η χώρα. Λες και δεν έχει εισαγγελείς να την διερευνήσουν και να ασκήσουν διώξεις. Λες και δεν έχει αστυνομία να καταστείλει το έγκλημα. Η μήπως δεν έχει;
Όσοι βρεθήκαμε χτες στην αντιφασιστική συγκέντρωση στο Κερατσίνι και είδαμε πως δρούσε η αστυνομία, χάσαμε κάθε ψευδαίσθηση θεσμικής αντιμετώπισης της ανωμαλίας που διατρέχει τη χώρα. Στο δρόμο που έφερε το όνομα του Γρήγορη Λαμπράκη, κράτος και παρακράτος συνεργάστηκαν για να διαλύσουν μια από τις μαζικότερες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.
Λίγη σημασία έχει λοιπόν πόσο αφελές και τραγελαφικό θα είναι το επόμενο διακύβευμα. Σημασία έχει να παραμείνει ζωντανό το δημοκρατικό δικαίωμα. Για όλους. Και το κατεξοχήν ζητούμενο είναι αν θα φτάσουμε σώοι και αβλαβείς σαν κοινωνία στο να το ασκήσουμε.
p.s. στις δημοτικές, αν και δημότης Αρχαίας Ολυμπίας, ως κάτοικος Αθήνας, τον είχα στηρίξει δημόσια τον Καμίνη. Ντροπή του να χαρακτηρίζει μια τρομοκρατική οργάνωση αντιμνημονιακό κόμμα, ντροπή μου και εμένα που τον στήριξα.
[…] Το χάος της δραχμής των προηγούμενων εκλογών να μετατραπεί στο χάος της σύγκρουσης «των άκρων»; Ως πότε θα […]
[…] Το χάος της δραχμής των προηγούμενων εκλογών να μετατραπεί στο χάος της σύγκρουσης «των άκρων»; Ως πότε θα […]
[…] Το χάος της δραχμής των προηγούμενων εκλογών να μετατραπεί στο χάος της σύγκρουσης «των άκρων»; Ως πότε θα […]